Afscheid Ruiz: De benen van Bryan

Wat een weekend hebben we achter de rug. Alsof het afscheid van Bryan Ruiz als profvoetballer al niet genoeg was, kwam daar nog een zinderende WK-finale achteraan. Ik zag op de late zaterdagavond op tv de ceremonies rond het afscheid van Bryan Ruiz en de vriendschappelijke wedstrijd tussen Alajuelense en FC Twente (2-2). Maar ik dacht onderwijl alsmaar terug aan de prachtige wedstrijden van de FC waarbij Bryan steeds de kers op de taart drukte met een doelpunt (vaak het winnende) of met een prachtige actie. Ja, ik was fan van hem, ook al was ik die tijd als sportjournalist zo neutraal mogelijk. Maar je bent ook voetballiefhebber.

Overigens, nog steeds snap ik niet goed dat Joop hem een paar uur voor het sluiten van de transferperiode op 31 augustus 2011 verkocht aan Fulham. Bryan had nog een contract tot medio 2013. Als je nog een keer kampioen wilt worden en mee wilt doen om andere prijzen, verkoop je toch je beste speler niet. Dan hou je de man die de sleutel van het succes in zijn achterzak heeft, in huis.

Bovendien, Bryan wilde zelf ook liever niet naar Fulham. Ja, ik weet het wel, Joop had ettelijke miljoenen nodig, want hij moest aflossen. In zo’n geval moet alles wijken. Sentimenten tellen niet, meningen en gevoelens van fans tellen dan niet mee. Als hij Luuk de Jong en Nacer Chadli op die 31ste augustus ook nog ergens in Europa had kunnen slijten, zou hij dat ook nog gedaan hebben. Zo zit die wereld in elkaar.

Niet alleen Bryan scoorde zaterdagavond, ook zijn zoon Mathias (15) bleek de weg naar het net van de opponent te kennen. Hij maakte de gelijkmaker van de bijzondere wedstrijd in San José. “FC Twente mag hem bellen”, schijnt hij na afloop gezegd te hebben. Ik zeg tegen Jan Streuer: “Meteen doen. Hij is uit het goede hout gesneden.”

Dat was zaterdagavond. Toen moest de zondagmiddag, -avond nog komen met een WK-finale zoals we zelden gezien hebben. Even vergaten we dat ook achter die finale talloze financiële intenties zitten en dat het gras waarop die heroïsche finale gespeeld werd, nooit in Qatar had mogen liggen. Voetballiefhebbers onthouden nu vooral de fantastische apotheose van het WK.

Ten gevolge van het afscheid van Bryan Ruiz plaats ik hieronder nog eens het gedicht van wijlen Hennie Kuipers in 2011.

DE BENEN VAN BRYAN

De benen van Bryan

Dirigeerstokken die de verschillende tempi vanuit zijn hoofd tot uitvoering brengen.

Sneller dan zijn schaduw scherend langs de lijn.

Laat tegenstanders kijken waar hij niet meer is,

Het orkest rondom hem dirigerend naar het donderende slotakkoord van een wonderschone voetbalsymfonie.

Bryan Ruiz González.