Column: Het kloppend hart van FC Twente

Vorig jaar bevond ik mij rond deze tijd in Belfast. Samen met vrouwlief genoten we van deze uitermate boeiende stad met haar getroebleerde verleden. Het was in de prachtige, historische pub ‘The Crown’ dat we de eindstand van de laatste wedstrijd van FC Twente in 2017 vernamen. Uit tegen Excelsior werd het een bloedeloze 0-0.

Het al even getroebleerde FC Twente sloot het jaar af op de 16e plaats. Vier punten boven Sparta en Roda JC. In het, met veel hoop tegemoetgeziene nieuwe jaar gingen echter alle drie de clubs roemloos ten onder. 2018, het jaar van onze tweede degradatie! Het jaar dat ons wederom geen verlossing bracht van alle bestuurlijke en financiële sores. Het jaar waarin het hart uit de club werd gerukt door het ontslag van zovelen die met heel hun ziel- en zaligheid alles hebben gegeven voor de ‘liefde van hun leven’. Een ontslag dat ook nog eens werd aangezegd door passanten die als beroepsbestuurders ook zo hun opdracht hadden. Te veel en te vaak werden er beslissingen genomen door personen die niet zo veel met de club hebben, laat staan met de voetbalsport op zich. Het geld, of beter gezegd, de afwezigheid daarvan dicteerde de alledaagse, grauwe werkelijkheid van een club die aan de dood ontsnapte en nog een levenslijn kreeg door de gemeente, een aantal zeer betrokken sponsors en voornamelijk de hondstrouwe achterban die keer op keer het nieuws haalde door keihard en nog massaler achter hun club te blijven staan in tijden van nood.

FC Twente ontpopte zich de afgelopen jaren als een trainers- en bestuurderskerkhof, waar menigeen een voortijdig graf werd bezorgd. Ook op dat front was- en is het nog steeds onrustig. Het huidige team haalt gelukkig de nodige resultaten, maar het spel is te vaak niet om aan te gluren. Het voelt als een te snel in elkaar gezette puzzel door een klein kind. Alle stukjes lijken op het eerste gezicht in elkaar te passen, maar de bobbels in het oppervlak verraden het feit dat te veel stukjes geforceerd in elkaar zijn gedrukt. Het is niet ‘af’, nog niet klaar voor een eventuele vernislaag die het duurzaam maakt.

[google]

Omdat het allerbelangrijkste doel een promotie binnen twee seizoenen is, zal het mij worst wezen hoe we de punten binnen halen, als we ze maar binnen blijven halen. Het geboden spel doet mij soms echter het ergste vrezen. Hoe lang kunnen we die punten nog binnen blijven harken, met het huidige spelniveau? Bijna op de dag af een jaar later dan de gememoreerde uitwedstrijd tegen Excelsior is NEC de laatste tegenstander van het jaar 2018. Bij winst doen we hele goede zaken. Het bizarre is dat zelfs bij verlies er nog van alles mogelijk is in deze doldrieste KK-Divisie. De club zal, met alle begrenzingen qua geld, wederom op zoek gaan naar noodzakelijke versterkingen. Inventiviteit wordt hierbij wederom gevraagd. Mijn gevoel over de kansen van onze club op uiteindelijke promotie aan het eind van het seizoen is- en blijft dan ook goed. Ondanks de vraagtekens die gezet kunnen worden bij de trainer en het geboden spel, heb ik er vertrouwen in dat we aan het eind van de rit wat te vieren zullen hebben. Gewoon omdat de rest vaak nog beroerder speelt en het qua spel eigenlijk alleen maar beter kan worden in 2019. Het moet het ook beter worden in 2019. Het gaat ook beter worden in 2019!

Wat hierbij van belang is dat onze club weer een kloppend hart terugkrijgt. Een hart dat door iedereen met FC Twente bloed in de aderen wordt gevoeld en gevoed. Er wacht ons een schuldsaneringsoperatie. Er moeten nog capabele personen worden aangenomen in het organisatiebestuur en in de RVC. Het moet afgelopen zijn met passanten die, duurbetaald, hun kille opdrachten uitvoeren. Het moet gedaan zijn met het besturen van de club zonder voldoende capabele mensen en zonder een uitgewerkte visie. Het moet afgelopen zijn met het keihard op de rem trappen als het gaat om kleine uitgaven die voor supporters veel kunnen betekenen. Het moet gedaan zijn met het negeren van de supportersstem als het gaat om zaken zoals wedstrijdbezoek. De club moet weer kloten en een smoel krijgen. Het kan niet meer zo zijn, dat de weinige personen die de organisatie nu nog dragen, machteloos naar elkaar blijven kijken terwijl er actie verlangd wordt en er geen fuck wordt gedaan omdat er geen stip aan de horizon is.

Laat dat de grote uitdaging voor 2019 zijn. De club weer letterlijk en op verschillende niveaus in de steigers zetten en de keiharde lessen uit het verleden hierbij niet vergeten. Laten we hopen dat een deel van het ontslagen personeel op termijn weer terug kan komen bij de club zodat de cultuur behouden blijft. Laten we hopen dat de doldrieste criminalisering van de uitsupporters een halt wordt toegeroepen. Laten we vooral hopen dat 2019 ons die zo gewenste stip aan de horizon brengt.

We waren op het randje en bijna naar de kloten. We kregen nog een kans en verprutsten die, maar we leven nog. Iedereen weet nu wat hem/haar te doen staat om de club weer daar te krijgen waar hij hoort. Schulden op een redelijke manier saneren, het goed invullen van alle vacante posities op bestuurlijk en organisatorisch vlak, het serieus nemen van de supportersstem. Het zo snel mogelijk weer investeren in eigen jeugd en vooral het zo snel mogelijk weer promoveren naar de Eredivisie.

Pas dan zal het FC Twente hart weer eendrachtig worden gevoeld en gevoed en kloppen als nooit tevoren. Weer op naar een mooie toekomst, hoe zwaar de hindernissen onderweg ook mogen zijn. Ik heb er vertrouwen in dat het ons gaat lukken, ondanks al het bloed en vele tranen. Ons FC Twente is er voor altijd, niet voor even!

Ik wens iedereen een gezond, gelukkig en zegerijk 2019

COTE!!!!!!!!

TAZ

Foto: Pro Shots