Douglas, kind van Brazilië in naam van Oranje

Het is weer eens wat anders dan het oer-Hollandse Klaas-Jan Huntelaar of Dirk Kuijt. Douglas Franco Teixeira meldde zich gisteravond voor het eerst bij het Nederlands elftal. Als kind van Brazilië, in naam van Oranje.

Zouden ze thuis in Florianopolis al weten dat hij is geselecteerd voor het Nederlands elftal? Dat hij gisteravond de leeuw op zijn borst droeg en dat het strand van Katwijk voor hem even aanvoelde als de Copacabana? Ja, zijn moeder weet ervan, die heeft hij meteen gebeld, maar verder?

Wie in Brazilië weet überhaupt dat er een landgenoot speelt bij FC Twente? Of moeten we zeggen, een voormalig landgenoot, want volgens zijn paspoort is Douglas tegenwoordig ‘van Duytschen bloet’. Hij kent het Wilhelmus nog niet, maar soms denkt en droomt hij al in het Nederlands.

Toen hij deze zomer op vakantie was in zijn vaderland, betrapte hij er zichzelf op dat hij heimwee had naar Enschede. Voor zijn inburgeringscursus las hij jaren geleden het dagboek van Anne Frank en zijn vriendin draagt de achternaam Pierik, Twentser kan het bijna niet. Douglas wil ook na zijn loopbaan in Nederland blijven wonen, zegt hij. Surinamers, Marokkanen, Antilianen, een Turk; het Nederlands elftal is altijd al een melting pot geweest, maar een genaturaliseerde voetballer is een unicum in de geschiedenis van Oranje. Douglas, 24 jaar geleden geboren in de buurt van de miljoenenstad Sao Paulo, is de eerste (Kalou zakte voor het examen) die deze wonderlijke weg met succes heeft afgelegd.

En wie had dat vijf jaar geleden gedacht toen hij zich bij de beloften van Twente meldde voor een proefwedstrijdje tegen de huidige topklasser HSC’21? Goh, wat speelde hij matig zeg. Maar Fred Rutten, die de tip had gekregen van Ronald de Boer omdat Ajax geen interesse had, keek daar die avond dwars doorheen. Rutten zag iets wat vele anderen niet meteen herkenden: een bijna on-Nederlandse wil om op elke plek op het veld de sterkste zijn.

Het duurde niet lang voordat Douglas zijn opwachting maakte in het eerste van Twente. Zijn beste jaar beleefde hij in 2010 toen Twente de landstitel veroverde en hij een blok graniet vormde dat alleen met dynamiet op te blazen was.
Daarna bleef de grote stap voorwaarts uit bij de mandekker, die vooral nog in het nieuws kwam als hij weer eens wat raars had uitgehaald.

Hij reeg de rode kaarten aaneen, viel een scheidsrechter aan en was de eeuwige klager na overtredingen. Douglas, zo werd steeds duidelijker, was te grillig voor de top.

Ook buiten het veld was hij vaak onpeilbaar. Bij Twente kregen ze deze zomer vlak voor het sluiten van de transfermarkt een punthoofd van hem, omdat hij op dinsdagmorgen weg wilde en op dinsdagmiddag riep dat hij per se wilde blijven. En dan was er nog dat ondoorzichtige web aan makelaars waarin hij verstrikt was geraakt. Soms hadden ze in De Grolsch Veste geen idee bij wie ze nou moesten zijn.

Wat het gevoel er intern niet beter op maakte, was dat Douglas negen kilo te zwaar terugkeerde van vakantie.

Al die feestjes op de stranden hadden hem doen veranderen in het veredelde broertje van Ronaldo, de Braziliaanse versie wel te verstaan.

Nadat al dat overbodige vet er was afgetraind, kende Douglas een goede periode en daarom was het ook zo opvallend dat bondscoach Louis van Gaal hem nooit overhevelde vanuit de voorlopige selectie.

Bij een van de persconferenties noemde Van Gaal ‘de zaak Douglas’ zelfs een hype van de media, maar daarmee ging hij voorbij aan het feit dat de KNVB er voor zijn komst alles aan heeft gedaan om Douglas het Nederlanderschap te verschaffen. Teammanager Hans Jorritsma was immers niet voor niets aanwezig in het gemeentehuis van Enschede toen Douglas zijn Nederlandse paspoort kreeg overhandigd.

Ook dit keer keek Van Gaal aanvankelijk de andere kant op, maar nadat er een definitieve streep door de naam van Joris Mathijsen ging, kreeg Douglas gisteren alsnog het verlossende telefoontje en meldde hij zich met zijn schoonvader in Noordwijk.

Een paar uur later speelde hij met Van Persie en Kuijt een partijtje voetvolley: Braziliaanser kon het bijna niet. Vijf jaar na zijn schuchtere entree in alle anonimiteit op een veld in Hengelo, zei hij heel zacht voor alle camera’s dat hij trots was. Dat hij als kind uiteraard droomde van dat magische gele shirt van Brazilië, telde niet meer. Dit was een jongensdroom op latere leeftijd, zeg maar.

Leon ten Voorde / Fardau Wagenaar