Column: De eerste en meest unieke Nummer 1 van FC Twente

Twee weken geleden werd hij 80 jaar. Willem de Vries, de granieten gezagvoerder van het fantastische FC Twente uit de eindjaren zestig | beginjaren 70. De robuuste, kopsterke stopper van weleer is de oudste van het elftal dat in die tijd tot de vaderlandse top behoorde. Maar Willem was meer. Hij was een van de leiders van het elftal, was derhalve ook een aantal jaren aanvoerder en had in de begintijd een bijzonder rugnummer.

Als twee clubs fuseren, moeten er ook spelers vastgelegd worden. Willem de Vries was in 1965 de eerste en dat was een keuze vol symboliek. Willem groeide namelijk op bij Enschedese Boys, de ene helft van FC Twente ’65. Maar in 1963 was hij overgestapt (tot groot verdriet van de Boys, dat wel) naar de andere partner in de fusie, Sportclub Enschede. Hij was een jonge Enschedeër (23) en zeer talentvol. Hij kreeg het rugnummer 1 en dat was uniek voor een veldspeler.

Willem was het eerste boegbeeld van de nieuwe fusieclub. Rustig en geconcentreerd beet hij zich vast in de spitsen van de tegenpartij en als het sein vanaf de kant op groen ging, stormde hij naar voren en versterkte hij de aanval. Menig belangrijk doelpunt kwam van zijn voet of hoofd. Hij zat zelfs dicht tegen het Nederlands elftal aan, waar stoppers als Daan Schrijvers en Rinus Israël vaste krachten waren. Willem maakte prachtige jaren mee bij FC Twente. Drie keer waren ze dicht bij de landstitel en ook de UEFA-cup finale tegen Borussia Mönchengladbach in 1975 beschouwt hij nog altijd als een hoogtepunt in zijn loopbaan, hoewel de afloop een anticlimax was na een schitterend Europa Cup seizoen.

Hij genoot er met volle teugen van en niet alleen op het voetbalveld zelf. Als gezelligheidsmens ging hij ook de sfeer na de wedstrijden niet uit de weg en ook voor een avondje doorzakken draaide Willem zijn hand niet om, om zich daarna op de volgende training weer voor honderd procent in te zetten.

Meteen na de fusie in '65 kreeg Willem van trainer Friedrich Donenfeld een basisplaats, dat zegt genoeg. Dat was tegen Telstar. De opstelling: Warringa; Vondeling, Ter Beek, De Vries, Hoomans, Ter Mors, Höher, Plageman, Ten Donkelaar, Kohn, Bulatovic.

Ik vroeg hem ooit naar enkele memorabele momenten uit zijn carrière. Hij noemde meteen de uitwedstrijd tegen Feyenoord op 14 november 1971. FC Twente won met 1-0. Willem beëindigde de wedstrijd met een blauw oog, doelman Piet Schrijvers overigens ook.

Hij ging ook terug naar 4 januari 1969, de dag dat zijn vrouw Hilda van dochter Diane beviel. Paar dagen later moest de FC thuis tegen AZ. Het bleef lang 0-0. Trainer Rijvers stuurde Willem dan gewoontegetrouw naar voren en prompt maakte hij nog de 1-0. Dat was even later de eindstand.

“Moet jij niet meteen na de wedstrijd naar het ziekenhuis,” zeiden sommigen tegen hem. "Nee, om zeven uur pas", zei Willem. Hij bleef gezellig in het spelershome en ging om kwart voor zeven naar het ziekenhuis. Bleek dat het spreekuur afgelopen was, want op zondag was het op een andere tijd. Zijn vrouw Hilda was boos, maar gelukkig mocht Willem nog wel even blijven.

Zo noemde hij nog meer momenten uit zijn rijke voetballeven, waarin hij 289 competitiewedstrijden heeft gespeeld (23 doelpunten), plus 27 bekerwedstrijden (2), plus 34 Europa Cup-duels, plus 6 wedstrijden voor de Intertoto. Dat brengt zijn totaal op 356 officiële wedstrijden en 25 doelpunten.

Gijs Eijsink