Geen ‘open rechterkanten’ meer bij Twente

Het elftal van de wisselende samenstellingen is weer de ploeg van dezelfde gezichten. Sinds de komst van Steve McClaren is het speculeren bij FC Twente over de opstelling voorbij.

In het tijdperk Co Adriaanse was het altijd maar weer afwachten welke namen er een uur voor de wedstrijd op het opstellingsformulier stonden bij FC Twente. Adriaanse slaagde er zelfs in zijn eigen assistenten nog regelmatig te verrassen. Dan voerde hij op het laatste moment doodleuk een verandering door die haaks stond op het uitgedokterde strijdplan. Spelen met een vaste ploeg vond Adriaanse maar onzin. Alleen elftallen zonder al te veel kwaliteit hebben baat bij automatismen, zo liet hij zich eens ontvallen.

Sinds de komst van Steve McClaren vinden de opstellingsformulieren voor een wedstrijd wat minder gretig aftrek in de perskamers.
Bij McClaren krijg je wat je verwacht, ook vanavond tegen Steaua Boekarest zal niemand van verbazing van zijn stoel vallen als de namen worden omgeroepen in het stadion.

McClaren heeft zijn zoektocht naar een basisformatie snel afgerond en speelt al weken met dezelfde, logische elf namen. Er zijn geen ‘open rechterkanten’ meer bij Twente en de formatie wordt niet voor elke tegenstander anders ingericht, omdat de trainer van mening is dat hij iets speciaals moet verzinnen. Het enige vraagstuk dat nog openligt voor McClaren is de plek voor Nacer Chadli.
Maar zolang Wesley Verhoek is uitgeschakeld, hoeft hij zich daar nog niet druk over te maken.

Naast Luuk de Jong zijn vooralsnog Leroy Fer en Willem Janssen de grootste winnaars van de trainerswissel. Fer en Janssen werden in de voorbije zomer gehaald om het nieuwe middenveld van Twente een gezicht te geven, maar Adriaanse maakte nauwelijks gebruik van ze.
Hoewel er best vraagtekens bij een middenveld met Janssen en Fer gezet kunnen worden (soms te druistig, alles in de zesde versnelling) was het wel vreemd dat de twee nieuwelingen zo weinig speelden.

Voor Janssen begon de periode McClaren nog met een plek op de bank, omdat Chadli ‘op 10’ de voorkeur kreeg, maar nadat Emir Bajrami geblesseerd wegviel is hij de meest aanvallende middenvelder. Vooral zondag in de tweede helft bij Vitesse - toen Twente alle ruimte kreeg - liet de Limburger met het grote loopvermogen zijn klasse zien.

Voor Janssen gold in de eerste competitiehelft ook dat hij moest wennen aan het hogere niveau en het positiespel van Twente. Maar andersom moest de ploeg ook wennen aan hem. Hoe vaak hij ook de gaten inrende, de bal kreeg hij vrijwel nooit. Bij Twente waren ze het niet gewoon om een loper op tien te hebben, maar tegen Vitesse werd Janssen steeds vaker in de diepte gevonden.
Dat soort momenten slijp je alleen in een ploeg als je er regelmatig op traint en mee speelt in wedstrijden, al blijft het een groot gemis dat er geen echte passer in de selectie zit.

Net als Janssen vindt ook Leroy Fer steeds beter zijn weg in het elftal. Fer is eigenlijk een beetje een on-Nederlandse middenvelder. De meeste jonge talenten zijn spelers met een fijne techniek, lichtvoetige jongens die fysiek tekort schieten.
Fer is juist het tegenovergestelde.
Hij heeft iets wat veel Nederlandse middenvelders missen: kracht, dynamiek, loopvermogen. Die specifieke kwaliteiten maken van hem ook zo’n interessante speler met mogelijkheden. Fer zal alleen nog moeten werken aan het spel in de kleine ruimte en zijn eerste balaanname. Als hij op die punten nog progressie gaat maken, heeft Twente een potentiële topspeler in huis. McClaren heeft vanaf het eerste moment Fer het vertrouwen gegeven. Een slechte wedstrijd betekent de wedstrijd erop niet meteen een plek op de bank.

Dat soort garanties hebben veel spelers van Twente dit seizoen te lang gemist. In de spelersgroep is de vaste koers van de oefenmeester dan ook met tevredenheid begroet. De onzekerheden en de twijfels hebben plaatsgemaakt voor duidelijkheid en binnen de selectie is iedereen er van overtuigd dat zich dat uiteindelijk gaat uitbetalen. Niet alleen in resulaten, maar ook in het spel.

Bron: Tubantia